Een van de dingen op mijn lijst met wijnen om te proberen zijn eikenbladeren. We hebben een nogal prachtige eik helemaal bovenaan de tuin, evenals een paar stronken die veel scheuten en bladeren hebben uitgezet.
John Seymour zegt dat de bladeren van de machtige eik tijdens hun eerste voorjaarsgroei de grondstof vormen voor een zeer fijne plattelandswijn. Er staat echter geen recept bij, dus ik heb er online naar gezocht. Ik was verbaasd dat het recept dat ik (op verschillende plaatsen) vond sinaasappelen en citroenen bevat. Eikenbladeren zijn zeer zuur* als ze vers zijn (looizuur, hetzelfde als in thee), dus waarom zou je de moeite nemen om citrusvruchten toe te voegen? Ik besloot het recept te negeren en te raden.
Eerst verzamelde ik een behoorlijke hoeveelheid eikenbladeren.
Ik mikte op een gallon, maar toen ik ze in de stoorketel stopte, bereikten ze de zes pintmarkering, of vier pinten als ze erop werden gedrukt. Ach laat maar. Ik weet het trouwens nooit zeker als een recept een liter bladeren of bloemen zegt, of dat nu met de stengels is of niet. Deze bladeren zouden veel meer ruimte hebben ingenomen als ik de stengels eraan had laten zitten.
Eikenbladeren zijn behoorlijk taai, dus de volgende stap was om ze een tijdje te koken om de smaak te extraheren, vandaar de stoorketel. Ik kan me niet herinneren hoe lang ik heb laten sudderen, waarschijnlijk ongeveer een uur. Daarna heb ik de hete vloeistof, compleet met bladeren, in de gesteriliseerde fermentatie-emmer gedaan, een zakje suiker** toegevoegd en aangevuld tot acht liter, of hoeveel er ook in de emmer zit. Toen alles was afgekoeld tot een temperatuur die de gist waarschijnlijk niet zou doden, voegde ik een paar theelepels wijngist toe, volgens de instructies op de pot. Ik zou waarschijnlijk met minder weg kunnen komen – ik zal de volgende keer minder proberen.
Ik liet het een paar dagen in de emmer zitten en zeefde het daarna in mandflessen. Ja, echte mandflessen – ik ga hogerop in de wereld van zelfbrouwen! Eigenlijk sla ik hier een stukje over. De mandflessen zijn via de freecycle verkregen, en toen we ze ophaalden zei de gever: ‘Je moet ze goed schrobben en steriliseren voordat je ze gebruikt. Nou ja, natuurlijk, dacht ik. Pas toen ik ze probeerde schoon te maken, ontdekte ik dat dit gemakkelijker gezegd dan gedaan is. Hoe maak je een enorme fles schoon die veel te groot is voor de flessenborstel?
Dit is hoe. Jij – nou ja, ik – bind iets aan de flessenborstel om het niet kwijt te raken in de fles, steek het er dan in, kort daarna gevolgd door een houten lepelsteel dat in het lusje op de borstelsteel wordt gestoken. Altviool! Eén flessenborstel met verlengd handvat. Nee, zo was het niet echt, maar het werkte wel.
Eikenbladwijn in mandflessen met echte luchtsluizen in plaats van ballonnen!
Ik weet niet hoe deze giswerkwijn zal uitpakken, maar de siroop waarmee ik begon smaakte lekker, wat een goed teken moet zijn. Dat geeft mij nu een idee…
Dankzij wat advies op het ‘ish forum’ heb ik de rubberen stoppen gekookt voordat ik ze gebruikte (dankzij de flessen die verschillende maten hadden, heb ik eerst een scherp mes gebruikt om er een een beetje in te snijden) en heb ik de mandflessen in de keuken gezet. dan de serre. Blijkbaar produceert het fermenteren bij hoge temperaturen enkele van de zwaardere alcoholen (propanol en butanol) waar je een kater van krijgt. Ik heb ook geleerd dat bier lichtgevoelig is, dus licht kan bijzondere smaken produceren.
*Om deze reden vermijden veel mensen het gebruik van bladvorm gemaakt van eikenbladeren op planten die de alkalische voorkeur hebben. Blijkbaar is deze voorzichtigheid niet nodig, omdat de schimmel minder zuur wordt naarmate de bladeren ontbinden. Dit is goed nieuws voor mij, aangezien de grond hier al behoorlijk zuur is, en ik zou het niet nog erger willen maken door eikenbladschimmel toe te voegen, wat overigens een uitstekende compost is.
**Ik gebruik één kilo suiker per emmer sinds de eerste wijn die ik maakte, namelijk vlierbloesem. Vlierbloesemchampagne bevat vrij weinig alcohol, maar ik dacht dat dat kwam doordat niet alle suiker was gefermenteerd tegen de tijd dat je het drinkt (ik weet niet zeker of dit in het algemeen waar is of niet – dat gold voor de mijne). Nu weet ik dat deze hoeveelheid suiker nooit een hele sterke wijn zal opleveren. Dit vind ik prima. Ik maak wijn omdat ik het graag drink, niet omdat ik elke keer dat ik een paar glazen drink, geteisterd wil worden door hoofdpijn.
